پرستاری از فرد ناشنوا در منزل

ارتباطی موثر با ناشنوا در مراقبت خانگی

ارائه‌دهندگان خدمات سلامت باید «وسایل کمکی و خدمات» لازم را برای برقراری ارتباطی به‌اندازه ارتباط با دیگران فراهم کنند؛ این شامل مترجم زبان اشاره (حضوری/از راه‌دور)، CART، نوشتار ساده و سایر راهکارهاست. تکیه بر اعضای خانواده به‌عنوان مترجم—جز در موارد اضطراری—روش خوبی نیست و می‌تواند به سوءبرداشت، نقض رازداری و خطا در تصمیم‌گیری درمانی منجر شود. سلامت برتر با اعزام مترجم ناشنوایان همواره راحتی آن‌ها در برقراری ارتباط مفید با پزشک، فیزیوتراپیست و پرستار را در اولیت قرار می‌دهد. 

استانداردهای ایمنی

ارتباط بیمارمحور توصیه‌هایی مهمی برای رفع موانع ارتباطی (از جمله با ناشنوایی) ارائه می‌کند و تأکید دارد که نظام سلامت باید ارزیابی و جبران محدودیت‌های شنوایی/بینایی را در فرایندهای خود بگنجاند. این موضوع به مراقبت خانگی نیز تعمیم‌پذیر است: «اجرای شیوه ارتباط ترجیحی فرد» و «ابزارهای کمکی در خانه» برای آن‌ها فراهم می‌شود.

ارتباط گیری پرستاران سلامت برتر با بیماران و سالمندان ناشنوا

پرستاران و کادر سلامت برتر همواره تلاش می‌کنند در ارتباط با این عزیزان روبه‌رو و با نور مناسب حرف بزنند، دهان خود را نپوشانند و از فریادزدن پرهیز می‌کنند؛ واضح، با سرعت معمول و جملات منظم صحبت می‌کنند و پیش از آغاز، توجه فرد را جلب می‌نمایند. همچنین با به حداقل رساندن نویزهای محیطی (تلویزیون و…) به فهم گفتار کمک می‌کنند. 

همچنین از نوشتن، پیامک، تخته کوچک یا اپ‌های تبدیل گفتار به متن کمک می‌گیرند؛ در ویزیت‌های طولانی یا مباحث پیچیده، از CART یا مترجم حرفه‌ای زبان اشاره استفاده می‌شود. 

با ماسک‌های شفاف یا برداشتن موقت ماسک در فاصله ایمن، موانع لب‌خوانی را کاهش می‌دهند. تمام این موارد برای حفظ ارتباط موثر با این عزیزان ضروری است.

ارتقا ایمنی منزل برای ناشنوایان

آژیر مناسب ناشنوایان (استروب + لرزاننده تخت) در اتاق خواب نصب می‌شود؛ برای کم‌شنواها، آژیر با فرکانس پایین + لرزاننده توصیه می‌شود. راهنماهای NFPA و استاندارد‌های جهانی روی این موضوع تأکید دارند. 

زنگ در و تلفن نوری و لرزشی به‌همراه «هشدار مرکزی» در نظر گرفته می‌شود تا پیام‌های مهم از طریق نور یا لرزش منتقل شوند. 

دارو، سوابق و رضایت مندی

برگه‌های دارویی ساده نوشته می‌شود: نام هر دارو، دوز، زمان‌بندی و هشدارها. در جلسات تصمیم‌گیری، از روش «بازگوییِ بیمار» برای اطمینان از فهم درست استفاده می‌شود و در صورت نیاز از مترجم یا CART کمک گرفته می‌شود.

رضایت آگاهانه باید در قالبی دسترس‌پذیر ارائه شود؛ رعایت اصول ارتباط برای رضایت در افراد ناشنوا/کم‌شنوا ضروری است. 

فعالیت‌های روزمره، مشارکت اجتماعی و سلامت روان

تنهایی و انزوای اجتماعی، ریسک خطرات مربوط به سلامت را بالا می‌برد؛ افزایش پیوندهای اجتماعی با بهبود بقا و کیفیت زندگی مرتبط است. برنامه‌ریزیِ گفت‌وگوهای روزانه، تماس تصویری با خانواده، فعالیت‌های سرگرم‌کننده، پیاده‌روی، مطالعه و بازی‌های شناختی، جزء خدمات مؤثر پرستار فرد ناشنوا محسوب می‌شود.

تفاوت پرستاری از ناشنوا در سنین مختلف

کودکان: هدف ارتباطی، «دسترسی کامل و پیوسته به زبان» است—اعم از گفتاری، اشاره‌ای یا دووجهی—همراه با حمایت‌های آموزشی و خانوادگی. آموزش شیوه‌های مختلفِ یادگیری زبان (ASL، Cued Speech، لب‌خوانی، آموزش شنیداری و…) برای کودکان ناشنوا ضروری است. در مراقبت خانگی، هماهنگی بین مربی، درمانگر گفتار و خانواده اهمیت زیادی دارد.

بزرگسالانِ کم‌شنوا: توجه به بهداشت روان، تبعیض‌های ارتباطی در محیط بیرون و دسترسی به خدمات بهداشتی ضروری است؛ «روش ارتباط ترجیحی» از فرد پرسیده شده و ارتباط با پرستار یا پزشک با همان روش انجام می‌شود.

سالمندان: افت شنوایی در سالمندی شایع است و با کاهش مشارکت اجتماعی و افت آگاهی محیطی (مثل نشنیدن آژیرها) همزمان است؛ تقویت شبکه‌های ارتباطی، نصب هشداردهنده‌های دیداری و آموزش خانواده برای ارتباط مؤثر، خطرات را در این سن کاهش می‌دهد.