پرستار سالمند مبتلا به پارکینسون

نقش پرستار سالمند مبتلا به پارکینسون

یک پرستار حرفه‌ای در مراقبت از سالمند مبتلا به پارکینسون مسئولیت‌های متنوعی دارد که در ادامه به مهم‌ترین آنها اشاره می‌شود:

مدیریت دارو و درمان

داروها (مانند لوودوپا یا آگونیست‌های دوپامین) می‌توانند لرزش، سفتی و کندی حرکت را کاهش دهند، اما مصرف به‌موقع و تنظیم دقیق دوز آنها بسیار مهم است. پرستار باید زمان مصرف دارو را به بیمار یادآوری کرده و مطمئن شود داروها درست مصرف می‌شوند. همچنین پرستار عوارض جانبی احتمالی را زیر نظر می‌گیرد و هرگونه تغییر غیرمعمول را به پزشک گزارش می‌کند. تزریقات یا سرم‌های مورد نیاز نیز می‌تواند در منزل توسط پرستار انجام شود؛ با این کار خطر عفونت بیمارستانی و فشار رفت‌وآمد به پزشک کاهش می‌یابد.

نظارت بر وضعیت جسمی و علائم

پرستار مرتبا فشارخون، ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن بیمار را کنترل می‌کند تا از بروز مشکلات قلبی-عروقی یا تنفسی پیشگیری شود. همچنین او می‌تواند تغییرات وزن، اشتها یا خواب بیمار را زیر نظر بگیرد. در صورت مشاهدهٔ نشانه‌هایی از نارسایی یا علائم جدید (مثل تغییر در الگوی حرکت، افزایش لرزش یا بروز درد)، پرستار به پزشک اطلاع می‌دهد تا برای ویزیت و درمان متناسب اقدام شود.

کمک در فعالیت‌های روزمره

با پیشرفت بیماری، سالمند ممکن است نتواند به تنهایی دوش بگیرد، لباس بپوشد یا غذا درست کند. پرستار به او در انجام این کارها کمک می‌کند ولی همزمان تلاش می‌کند استقلال بیمار را حفظ کند. برای مثال، پرستار برای بلند شدن از تخت یا صندلی به بیمار آموزش می‌دهد از کمک گرفتن مناسب استفاده کند، با تکنیک‌هایی مثل استفاده از بالابر یا واکر از زمین‌خوردن جلوگیری می‌کند و محیط خانه را برای حرکت بیمار ایمن می‌سازد (حذف موانع و قالیچه‌های لغزنده). این به‌معنای مراقبت یک‌به‌یک و خصوصی است؛ مزیتی که در خانه‌های سالمندان کمتر دیده می‌شود.

هماهنگی با فیزیوتراپی و کاردرمانی

تمرینات فیزیوتراپی به‌صورت منظم برای حفظ و افزایش قدرت عضلات، انعطاف‌پذیری مفاصل، بهبود تعادل و کاهش خطر سقوط بسیار مهم است. پرستار می‌تواند هماهنگی جلسه‌های فیزیوتراپی و انجام تمرینات ساده تحت نظر متخصص را برعهده گیرد. کاردرمانی نیز به بیمار کمک می‌کند مهارت‌های حرکتی ظریف مثل گرفتن اشیا و انجام کارهای دستی را بهتر حفظ کند. همچنین، گفتاردرمانی برای بهبود بلع و تکلم ضروری است. پرستار با همکاری متخصصان، تمرینات را در منزل پیگیری می‌کند تا بیمار پیوستگی لازم را داشته باشد.

برنامه‌ریزی رژیم غذایی و کنترل تغذیه

بیماران پارکینسون ممکن است به‌دلیل لرزش و سفتی عضلات برای جویدن یا بلعیدن دچار مشکل شوند یا به علت یبوست و کاهش تحرک نیاز به رژیم غذایی خاص داشته باشند. پرستار می‌تواند غذاهای مقوی و نرم فراهم کند و مصرف مایعات کافی را مدنظر قرار دهد. در صورت نیاز از لوازم کمک‌غذایی (مانند قاشق‌های ارگونومیک) استفاده می‌شود تا بیمار استقلال بیشتری داشته باشد. هماهنگی با متخصص تغذیه برای بهینه‌سازی رژیم غذایی و بررسی تداخل احتمالی بین غذا و دارو نیز برعهدهٔ پرستار است.

حمایت روحی، روانی و اجتماعی

پرستار علاوه بر مراقبت جسمی، باید روحیهٔ بیمار را تقویت کند و با همدلی و صحبت، به کاهش اضطراب و افسردگی کمک نماید. بازی‌های فکری ساده، گوش دادن به موسیقی و گفتگو در مورد خاطرات مثبت می‌تواند ذهن سالمند را فعال نگه دارد. همچنین پرستار می‌تواند حضور خانواده و دوستان را در برنامهٔ زندگی بیمار تنظیم کند تا از انزوا جلوگیری شود. توصیه‌های مشاوره‌ای برای کاهش استرس و افزایش کیفیت خواب نیز بخشی از حمایت روانی است. این نوع حمایت و همدلی، بسیاری از نگرانی‌های سالمند و خانواده را تسکین می‌دهد.

آموزش و مشاوره به خانواده

یک پرستار حرفه‌ای باید دانش مراقبت از بیمار پارکینسون را به اعضای خانواده منتقل کند. او به خانواده می‌آموزد چگونه حرکات بیمار را ایمن کنند، چه‌طور برنامهٔ دارویی را دنبال کنند و در صورت بروز علائم هشدار دهنده چه اقداماتی انجام دهند. همچنین راهکارهایی برای مدیریت بحران، پیشگیری از خستگی مراقب و تقسیم وظایف پیشنهاد می‌دهد. این آموزش‌ها، خانواده را توانمند می‌کند و کیفیت مراقبت در منزل را بالا می‌برد